Ljudi koji se pridržavaju homoseksualnih veza tvrde da su takvi rođeni i ne mogu si pomoći. Naučnici se po ovom pitanju razilaze. Međutim, mnogi se naučnici slažu oko nečega: ne više od 5% svih ljudi su pravi homoseksualci i biseksualci. Stupanje u istopolnu vezu radi znatiželje, radi napredovanja u karijeri, naziva se razuzdanošću.
Instrukcije
Korak 1
Genetska hipoteza o homoseksualnosti
Da bi se potvrdila ova hipoteza, iznose se činjenice o prisustvu homoseksualnog gena na Xq28 hromozomu (tj. Gen homoseksualnosti nije lociran na spolnom hromozomu). Mnogi naučnici tvrde suprotno - oni postaju homoseksualci u procesu života pod uticajem socijalno-psiholoških faktora. Da bi se potvrdila ova teorija, provedena su brojna istraživanja s jednojajčanim blizancima koji imaju isti skup gena. Studije je u SAD-u izveo profesor S. L. Hersherger (1997), u Australiji na Univerzitetu u Queenslandu, grupa naučnika: J. Bailey, P. Dunne i N. G. Martin (2000) i dr. Ako bi homoseksualnost bila strogo programirana, tada bi se oba blizanca 100% vremena pridržavala homoseksualne orijentacije. Međutim, nakon provođenja istraživanja, ispostavilo se da su se oba blizanca držala homoseksualne orijentacije samo u 30-40% slučajeva. Geni ne programiraju naše ponašanje. Osoba sama može slijediti ili se oduprijeti genetskim sklonostima, razviti ih (čak i uz homoerotske fantazije) ili ih potisnuti.
Korak 2
Fiziološka hipoteza o homoseksualnosti
Kod ljudi je hipotalamus odgovoran za seksualnu sferu. Preciznije, prema Allenu i Gorskyu, za seksualnu orijentaciju odgovoran je region hipotalamusa INAH3. Neuroznanstvenik Simon LeVay (koji je i sam bio homoseksualac) proučavao je hipotalamičku regiju INAH3 1991. godine. Mjereći ove površine kod umrlih heteroseksualaca i homoseksualaca, otkrio je da je to područje kod homoseksualaca manje nego kod heteroseksualaca. Zaključeno je da heteroseksualni muškarci imaju 2-3 puta veće veličine INAH3 od žena i homoseksualnih muškaraca. Struktura mozga položena je u ranim fazama embrionalnog razvoja. Na osnovu toga, LeVay je zaključio da su homoseksualne sklonosti strogo programirane i da ih osoba ne može mijenjati tokom života. Međutim, ovu izjavu opovrgava naučnik Neil Whitehead (Novi Zeland, 2011.), koji je proučavao jednojajčane blizance koji se razvijaju u istim prenatalnim uvjetima. Prema njegovim riječima, ako je jedan blizanac homoseksualac, tada je šansa da će drugi blizanac biti isti 11% za muškarce i 14% za žene.
Korak 3
Psihološka hipoteza o homoseksualnosti
Prethodno su naučnici pretpostavljali da su homoseksualci odrasli u porodicama u kojima nije bilo očeva ili su postojale moćne majke i pasivni očevi (I. Bieber, 1962), ljubazna i brižna majka i otac "gubitnik" (Veps, 1965), u porodicama gdje majka nije pokazivala previše ljubavi i brige, a očevi su bili ljubazni i pažljivi (Greenblatt, 1966). Nakon toga, ove i druge psihološke teorije nisu potvrđene. Dijete odrastalo u nefunkcionalnoj porodici ne mora nužno postati homoseksualac. Studija iz 2000. godine u Australiji na jednojajčanim blizancima koji su odrasli u istoj porodici pokazala je da je samo 30-40% blizanaca imalo istu orijentaciju. Da je homoseksualnost posljedica utjecaja roditelja na djecu, tada bi u 100% slučajeva blizanci imali istu seksualnu orijentaciju. Najvjerovatnije su presudni faktor bili jedinstveni događaji u životu jednog od blizanaca (seksualno zlostavljanje) i djetetova reakcija na te negativne događaje.
